Zoeken in deze blog

zaterdag 4 februari 2017

De weg naar hulp.

 
Hallo lieve lezers van mijn blog,
 
Vandaag wil ik jullie graag iets vertellen over de weg dat ik hulp ging zoeken.
 Ik hoop door deze weg mijn verhaal te delen.
Na de zomervakantie zat ik met mijn eetstoornis echt in een dieptepunt.
Ik had een gesprek met een maatschappelijk werkster op school het zou in eerste instantie een kennismakingsgesprek zijn.
Maar al snel nam het gesprek een andere wending en op dat moment wist ik niet goed of ik daar blij mee moest zijn of niet. Mevr. h. vroeg mij of ik tegen dingen aanliep en toen ging er zoveel door me heen moet ik het wel of moet ik het niet vertellen.
Uiteindelijk heb ik maar me problemen op tafel gelegd en gezegd dat het mij niet lukt om normaal te eten.
We hebben het toen een week aangekeken.
Die week erop vertelde mevr. h. mij dat ik het me ouders moest gaan vertellen.
 En dat we samen meer hulp moeten gaan zoeken.
Ik was verschrikkelijk geschrokken en wilde het in eerste instantie niet tegen me ouders zeggen.
Naast die maatschappelijk werkster wisten nog 2 vriendinnen van mijn probleem.
 Die hebben mij uiteindelijk overgehaald om het toch tegen mijn ouders te zeggen.
Thuis heb ik het toen ook die middag tegen me moeder verteld.
 Mn ouders zijn direct hulp gaan zoeken en zo zat ik nog geen week later op de polikliniek van 'De Hoop'.
 
 Zelf had ik amper door wat er allemaal om mijn heen gebeurden.
 Maar al snel werdt het me wel duidelijk dat m'n problemen heel serieus werden genomen en dat ik een zwaar traject in zou gaan.
Wat vond u/jij van dit blogartikel? Laat het me vooral even weten in de reacties!
 
 
Stay Strong!
Liefs Louise
 

 

3 opmerkingen:

  1. Komt goed lieverd❤
    Stay strong until the end��❤
    xx maizenaaa

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heiii schatt wat heftig allenmaal ik wist het begin nog niet maar ik leef heel erg met je mee ik hou van je wat je ook doet en ik ben er voor je hoe je er ook uitziet

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve loise,
    Ik vind het heel heftig om te horen dat je anorexia heb, maar ik vind het heel erg dapper van je dat je het tegen je ouders heb verteld en er nu tegen strijd.
    Ik hoop voor je dat je van anorexia afkom.
    Ik leef heel erg met je mee...
    En ik bid voor je dat je weer beter mag worden.

    BeantwoordenVerwijderen

Laat hier u reactie achter!